Hij was daar op eens, tussen alle Arabische kinderen, de King of Congo. Iedereen moest aan hem wennen. Hij verstond ook mijn Arabische gebrabbel niet: “Yalla, yalla” (“doorgaan, doorgaan”) en “Atla atla” (“stop, eruit, naar buiten, niet doen, ik vind het niet meer leuk”).
Ik heb hem vernoemd naar het nummer van Manu Chao: Bongo Bong. Overgestoken met zijn familie en nu in afwachting van een betere toekomst op het hete Samos. Vrolijk meldde hij zich om 18.30 uur bij het voetballen. Ik was direct gecharmeerd van dit ventje. Hij voetbalde puur op passie en op slippers, niet gehinderd door enig talent. Hij maaide zich dwars door het midden-oosten op weg naar het doel van de tegenstander. Precies zoals ik voetbal zelf benader, als ‘rugby light’.
Tientallen keren moest het spel worden onderbroken, omdat de King of Congo een knietje, scheenbeen, elleboog of wenkbrauw had geraakt. Zelf is hij vrij robuust gebouwd en kan flink wat hebben. Ondanks dat ik hem erg graag mocht, lagen we constant in de clinch. Hij probeerde mij als scheidsrechter te overrulen met zijn wilde, Afrikaanse temperament, niet wetende dat ik vers uit Haïti kom rollen, waar we wel geleerd hebben om met zulke snoetjes om te gaan.
Vanaf moment één had hij het zwaar. Communiceren kon hij bijna niet. Geen enkel kind sprak het Congolose dialect, wat hij gewend was, en met mijn Frans kon hij ook weinig. Gelukkig is voetbal een universele taal en de basale leerschool hier. Toen eenmaal iemand ontdekte dat ‘chocola’ roepen een manier was om de King te laten ontploffen, was het hek van de dam. De andere kinderen snapten dan weer niets van mijn boze reactie. Dit was toch een onschuldig grapje? Natuurlijk had dit een grote weerslag op de King. Zijn gedrag escaleerde vaker en vaker.
Vanaf moment één een kansloze liefde.
Daarnaast was hij verliefd. Vanaf moment één een kansloze liefde. Een bijdehand meisje uit Afghanistan met een grote mond en venijnige tong. Het was zo’n onhandige, eerste verliefheid, die je allemaal gekke dingen laat doen. Je enige drive is bij diegene zijn. Maar als je enkel gestuurd wordt door gevoel, dan maak je geen verschil tussen positieve of negatieve aandacht. Meerdere malen vond ik de geliefden verstrengeld in een heftig gevecht. Beiden wisten zich geen raad met de ander.
Na weer een heftige uitbarsting moesten we de King of Congo fysiek uit de situatie halen. Eenmaal op een steen buiten het kamp keek hij mij aan. “Way me? Way me?”, mompelde hij, terwijl zijn blik zo intens leeg was dat ik er koud van werd. Gelukkig werken wij hier elke dag en breng je heel veel tijd door met de kinderen. Elke dag begint met een schone lei. Mijn vuistregels zijn: duidelijke, strakke regels, maar binnen deze regels vrijheid en onvoorwaardelijke acceptatie.
Met een vertaler spraken wij af dat als de King het moeilijk had met andere kinderen, hij zich bij onze cabine zou melden. Ik gaf hem kleine klusjes of een beetje positieve aandacht, simpel maar zo doeltreffend. Langzaamaan vond hij een weg.
De liefde vond geen enkele weg. Die strandde genadeloos op de cultuur en de taalbarrière.
Tekst: Rik
Foto: Pixabay
Rik & Charlie 