De laatste maanden zijn wij steeds meer gefocust op onze voetafdruk. Minder vlees, minder vliegen, geen plastic, consuminderen. Kortom: we denken iets vaker aan het milieu. En het milieu is naar mijn idee typisch zo’n voorbeeld van een bullshitberg, waar ik keer op keer vanaf val.
Het principe bullshitberg werkt als volgt: je raakt op een of andere manier gefascineerd door een onderwerp. Je leest een artikeltje, plakt dat aan je voorgevoelens en BAM, je hebt een belerende mening voor elke willekeurige bijeenkomst (van de verjaardag van oom Harry tot het koffiedrinken na de kerk) waarbij je, in mijn geval, je linkse, groene, hippe mening kan spuien. Jij bent plots de expert en dat voelt megacool.
Dan komen de vaak terechte, kritische vragen van mensen om mij heen: is dat zo? Hoe werkt dat? Dit werkt toch niet in de samenleving die wij hebben? Is dit niet te kort door de bocht? Hoe radicaler het onderwerp, hoe intensiever de ondervraging. Bluffen redt mij dan vaak uit lastige gesprekken, maar de echt rake vragen blijven vaak toch knagen. Dan klap ik de laptop open en staaf die verse mening van mij eens met onderzoekjes, artikeltjes, columns en verdere info uit mijn groene bubbel. Google en YouTube hebben al lang ontdekt dat ik geïnteresseerd ben in deze thema’s, dus sturen zij de algoritmes zo, dat ik ‘de juiste’ onderwerpen onder ogen krijg en zo mijn eigen groene melkwegstelsel creëer.
En dan donder je van de bullshitberg af. Want opeens lees en zie je dat er al heel veel over dit bewuste onderwerp is geschreven en onderzocht. Dat geld doneren als compensatie voor je gevlogen kilometers niet zo zaligmakend is als gedacht. Hoe meer je leest, des te gekker onze samenleving in elkaar steekt. Je snapt niet meer waarom er geen belasting zit op vliegtickets of waarom we stunten met vlees en melkproducten. Ik merk dat het mij frustreert en demotiveert. Ik wil mij als een boze Jona onttrekken aan die goddeloze samenleving en onder een struik zitten kijken naar hoe alles naar de Filistijnen gaat.
Maar dan begin ik een beeld te krijgen van de toekomst van de groene weg die we zijn ingeslagen.
Ik zit op de bank met sjaal/muts/dikke trui omdat de verwarming op gas draait (en dat is slecht, nog geen geld voor een palletkachel en zonnepanelen), terwijl je je zemelen met quinoasalade naar binnen harkt met je lepel van fair trade bamboe. Ik werp een gerecyclede blik in de keuken waar ik 85 kilo tomaten, zelf gekweekt met mijn eigen mest, in wekpotten heb geperst voor de komende winter. Vrouwlief komt binnen in haar tuniek van lokale aardappelzakken en vraagt of ik even met 6 kilo aan glazen potten naar Arendjannerveer wil fietsen om daar rogge, lijnzaad en aardperen te kopen voor het eten vanavond. Ik antwoord dat ik direct op de bakfiets spring na mijn kopje zelf geplukte brandnetelthee.
Je kijkt volledig gerustgesteld over je ecologische voetstap door het raam en zwaait vrolijk naar de buurman, die met een bifi worst tussen zijn tanden in zijn Hummer stapt, op weg naar Schiphol voor een mini-weekend Spaanse zon in een all-you-can-eat-Sushi-resort.
Ik gok dat er op een gegeven moment iets knapt in je hoofd.. Je besluit je zorgvuldig met zand schoongeschrubte wekpotten tegen de hummer aan te knikkeren, je vilte fair traide ecologische T-shirt aan stukken te scheuren en met viltstift op basis van schapenstront op je borst te kalken: DE WERELD GAAT NAAR DE KNOPPEN, EN JULLIE EERST!
Op zich niet een heel aanlokkelijk beeld. Op de tuniek van aardappelzakken na dan. Ik wil geen ECO-rexia. Als het gaat om milieu hebben we een immense weg te gaan. Maar heeft het zin om als een malloot voor de hele samenleving uit te rennen? Zo ver dat je als een groene gekkie buiten de samenleving staat en de rest zich vooral afvraagt wat je in hemelsnaam aan het doen bent met je wekpotten? Ik denk het niet. Zou het niet beter zijn om binnen in de samenleving te staan en deze zachtjes, relaxed te veranderen door gewoon heel simpel kritische vragen te stellen. Zoeken naar alternatieven voor dingen die we als mensen nu eenmaal doen? Elkaar inspireren en motiveren zonder daarbij belerend te zijn en elkaar een schuldcomplex aan te praten.
Zo, tijd voor een potje brandnetelthee.
Rik
Rik & Charlie 
Al we allemaal onze steentjes bijdragen…………… en bewust bezig zijn………… ach wie weet. We zijn gewoonte mensen. Dus dat moet doorbroken worden. Maar het is makkelijker zeggen dan doen. Dus blijven herhalen die boodschap over het milieu en duurzaamheid. Misschien valt dan het kwartje. Alle beetjes helpen.
LikeLike